Kategoria: Budynki

Za wroclaw.dolny.slask.pl

Elektrownia Wodna Południowa oraz Elektrownia Wodna Północna biorą swoje korzenie ze starych młynów, których historia zaczyna się w roku 1334. Gmina Wrocław zawarła wtedy umowę z krakowskim bogaczem Mikołajem Wierzynkiem dotyczącą budowy młynów na mieszczańskiej wyspie zwanej obecnie Kępą Mieszczańską.

Od tego czasu na przestrzeni setek lat ukształtował się tu historyczny ośrodek
przemysłu Wrocławia. "Kępa Mieszczańska" oprócz licznych młynów bogata była w szlak żeglugowy, port oraz inne obiekty hydrotechniczne (olejarnie, folusze, tartaki) czerpiące energię z wody. W obrębie wszystkich wysp wrocławskich
od połowy XVI w. do początków wieku XX pracowało średnio 46-61 kół młyńskich w 20-tu różnych zakładach. Wiek XX i modernizacja dolnego stopnia Odry znacząco zmieniła oblicze "Kępy Mieszczańskiej". Po wybudowaniu w 1904r. Mostu Pomorskiego Południowego przyszła kolej na likwidację młynów zniszczonych licznymi pożarami ostatnich lat. W latach 1916 – 1924 miasto wykupiło od prywatnych właścicieli działki po młynach wznosząc na ich miejscu nowoczesne elektrownie wodne.

 

Jest to elektrownia przepływowa usytuowana po lewej stronie koryta Odry Południowej. Wraz z przyległymi jazami i Śluza mieszczańska stanowi część śródmiejskiego węzła wodnego Wrocławia.
Prace budowlane rozpoczęto 23 lipca 1921r. po wcześniejszej rozbiórce "Młyna Środkowego" oraz rynien młyńskich.
Głównym wykonawcą budowli była firma Huta Hoch und Tiefbau Akt. Gesellschaft. Autorem projektu był Max Berg którego współpracownikami byli Ludwig Moshamer i Richard Konwiarz. Zdobienia oraz metaloplastyka była dziełem Jaroslava Vonki oraz Roberta Bednorza.
2 maja 1924r. radca miejski Zillmer przekazał elektrownię władzom miasta na ręce nadburmistrza Wagnera.

 W 1959r. zwiększono piętrzenie wody na jazie elektrowni o 96cm. co umożliwiło zwiększenie mocy elektrowni i dało możliwość zainstalowania dwóch nowoczesnych hydrozespołów.
Obecnie zainstalowane są w elektrowni dwie turbiny Francisa z generatorami Siemensa o mocy 800kVA z 1924r. oraz wspomniane wyżej dwa czeskie turbozespoły Kaplana wraz z generatorami o mocy 1600kVA każdy, oddane do eksploatacji w 1970r.

Farba zeszła, a napis pozostał…
Krzywoustego 307.

Zobacz na wroclaw.dolny.slask.pl

Za wroclaw.dolny.slask.pl

Schron p.lotniczy dla ludności cywilnej wybudowany w
1942 roku. W czasie oblężenia Festung Breslau pełnił rolę szpitala
fortecznego nr II a następnie punktu oporu.

Zobacz w Google Maps.

Za wroclaw.dolny.slask.pl:

Plac Solidarności nr 1/3/5 – zniszczony budynek
dawnej fabryki papierosów Halpausa. Po 1918 r. firma znana była pod
nazwa Aviatik Cigarettenfabrik, a w 1929 r. po połączeniu z firmą z
Drezna nazwę zmieniono na Eckstein-Halpaus-Zigarettenfabrik GmbH,
Zweigniederlassung Breslau. Jej własciciel Joseph Halpaus od 1924 r. do
przejęcia władzy przez nazistów był konsulem generalnym Królestwa
Bułgarii.
Budynek "Solidarności" przekazał w dniu26 sierpnia 1998 roku – wojewoda wrocławski Witold Krochmal.

Dla przypomnienia: Plac Solidarności nosił jeszcze nie tak dawno nazwę Placu Czerwonego.

Historia placu:

Plac powstał na terenie dawnej wsi Szczepin. Do początku XIX w. teren
ten znajdował się na przedpolu murów Wrocławia więc był zabudowany
kiepskimi, głównie drewnianymi domami, które łatwo było zniszczyć w
razie najazdu obcych wojsk. Teren obecnego placu długo ine posiadał
własnej oficjalnej nazwy, a zabudowania przypisywane były do
okolicznych ulic. Nieoficjalnie plac zwany był pl. Wartowniczym
(Wachtplatz) od wartowni znajdującej się tu do 1862 r. Dopiero pod
koniec XIX w. uznano tą nazwę za oficjalną.

W czasie wojny większość zabudowy została zrównana z ziemią. Ocalał
jedynie solidny budynek dawnej fabryki papierosów. Po wojnie nie
zdecydowano się na odbudowę placu w dawnym kształcie, a podczas
poszerzania ulicy Legnickiej ostatecznie zatracił swój dawny kształt. W
1945 r. zrezygnowano z historycznej nazwy i nadano nową. Po wyburzeniu
ruin pozostała warstwa pokruszonej cegły barwiąc ten teren na kolor
czerwony. A że władzy spodobała się nowa nazwa przypominająca plac o
tej samej nazwie w Moskwie, więc od tego czasu był to pl. Czerwony.
Nazwa przetrwała 55 lat. W roku 2000 z okazji 20. rocznicy założenia
Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego "Solidarność", który ma
swą siedzibę we wspomnianym wcześniej budynku dawnej fabryki
papierosów, zmieniono nazwę na pl. Solidarności.

Za wroclaw.dolny.slask.pl:

Cukrownia "Wrocław" została zbudowana w 1890 r.
pomiędzy ówczesnym Wrocławiem, a wsią Psie Pole (Hundsfeld) . Była
własnością spółki Schottwitz A.Cr zawiązanej przez panów Theodora
Ehrlicha i Hansa Fromberga. W roku tym zbudowano budynek główny
cukrowni (obecną surownię) wraz z kotłownią i 86 metrowym kominem oraz
zaplecze mieszkalne . W odniesieniu do współczesnych technik ,
cukrownia opierała proces produkcji na dość prymitywnych technologich ,
słabo jeszcze zorganizowanych w linię produkcyjną , lecz już wówczas
jej przerób dobowy buraków wynosił około 1000 t buraków na dobę.. Do
lat 20-tych XX wieku cukrownia produkowała cukier surowy. W latach 1922
– 1931 cukrownia przechodziła gruntowną modernizację , w wyniku której
jej zdolność przerobu buraków wzrosła do 1900 t buraków na dobę , co
należy uznać jako wysoką i rzadko spotykaną skalę produkcji cukru
pojedynczej europejskiej fabryki . II wojna światowa poczyniła wiele
szkód. W 1945 r. spalony został budynek magazynu wysłodków,
zbombardowany duży magazyn cukru nr 4 i 5 i od wybuchu min uszkodzony
został budynek wirowni, biur i budynek wagi wozowej.Po zakończeniu
działań wojennych cukrownię upaństwowiono i już w roku 1945 podjęto
przygotowania do jej uruchomienia. Część urządzeń ściągnięto m.in. ze
zniszczonej wojną cukrowni w Bierutowie . Pierwsza powojenna kampania
trwała od 08.11.1946 r. do 02.02.1947 r. Przerobiono 60000 ton buraków
i wyprodukowano 6837 ton cukru, 150 ton wysłodków suchych i 2389 ton
melasu. Przerób dobowy wynosił 880 ton. Cukrownia organizacyjnie
wchodziła w skład Przedsiębiorstwa Panstwowego Cukrownie Dolnośląskie
jako jeden z jego zakładów produkcyjnych. Kolejne modernizacje
prowadzone od 1959 r. przebudowały proces technologiczny z operacji
periodycznych na ciągłe , unowocześniały wyposażenie , wprowadzały dość
szeroko automatyzację procesów . Dziś automatyzacja procesów Cukrowni
Wrocław w dużym stopniu oparta jest o systemy elektroniczne i
informatykę. W wyniku kolejnych etapów modernizacyjnych przerób
cukrowni wzrósł do ok. 3000 ton buraków na dobę , zainstalowano
urządzenia umożliwiające produkcję własnej energii elektrycznej o mocy
6 MW . Poczyniono również duże postępy w dziedzinie ochrony środowiska
, budując w 1979 r. stacje odpylania spalin kotłowych , oraz w 1987
rbiologiczną oczyszczalnię ścieków , spełniającą wymogi nowoczesnych
norm . Obecnie w starych murach pomieszczona jest całkiem nowoczesna
fabryka. W 1990r. decyzjami rządowymi zlikwidowana została struktura
wielozakładowych przedsiębiorstw cukrowniczych i Cukrownia "Wrocław" z
zakładu podległego P.P. Ckrownie Dolnośląskie została przekształcona w
samodzielne Przedsiębiorstwo Państwowe – Cukrownia Wrocław. W 1995r
cukrownia zmieniła formę organizacyjną uzyskując status spółki akcyjnej
i w tej formie działa do dziś jako Cukrownia "Wrocław" Spółka Akcyjna ,
wpisana jest do Krajowego Rejestru Sadowego prowadzonego przez Sąd
Rejonowy dla Wrocławia – Fabryczna we Wrocławiu pod numerem KRS 75918.
W pierwszym okresie istnienia spółki 100% akcjonariuszem był Skarb
Państwa , który w 1996r 51% akcji przekazał tworzonej Śląskiej Spółce
Cukrowej S.A. Obecnie większościowy pakiet akcji S.S.C. S.A. został
wykupiony przez Saint Louis Sucre -koncern francuski którego głównym
akcjonariuszem jest niemiecki koncern cukrowniczy -SÜEDZUCKER A.G.
Obecnie kapitał akcyjny Cukrowni Wrocław S.A. wynosi 15 844 00 zł.
Areał surowcowy Cukrowni "Wrocław" wynosi 3900 ha i położony jest w
powiatach: wrocławskim, trzebnickim, namysłowskim i oławskim. Zdolność
przerobowa Cukrowni "Wrocław" wynosi obecnie 3000 – 3200 ton buraków na
dobę, co umożliwia dobową produkcję cukru w granicach 500 t. Głównym
produktem Cukrowni "Wrocław" jest cukier biały kryształ niesegregowany
pakowany w 25 i 50 kg worki oraz w opakowania 1 kg.

Widok od strony stacji Wrocław-Sołtysowice.

Wybudowany w 1890r.
Zdjęcia z całkiem przypadkowej przechadzki.

Zobacz w Google Maps.

Właściwie to u zbiegu Polaka, Skłodowskiej-Curie i Szczytnickiej.
W każdym razei miło jest popatrzeć na odnowione kamienice  (zobacz wpis o najpiękniejszej czynszówce).

Zobacz w Google Maps.

Ulicą Braniborską nie przechodziłem od bardzo dawna. A tym bardziej nie zwracałem uwagi na największy sklep znajdujący się na niej.
Aż do dzisiaj.
Nowy Domar jest naprawdę ładny.

Zobacz w Google Maps.

Rynek. Dwór Polski.

Gdy się nie wie gdzie patrzeć…

To się nie zobaczy.

Obecnie budynek KS "Gwardia".

Za wroclaw.dolny.slask.pl:

Zbudowany w latach 1864-67 w stylu angielskiego gotyku Tudorów z elementami neorenesansu gmach jest chyba najbardziej udanym dziełem jego twórcy radcy budowlanego Karla Lüdecke’go. Lüdecke został uwieczniony w rzeźbie przedstawiającej kupca (alegorię handlu. Do 1945 roku właścicielem gmachu była Izba Przemysłowo-Handlowa. Jej ostatnim dyrektorem przed wojną był A. Kubina.
W gmachu Nowej Giełdy miało przed wojną swoją siedzibę między innymi przedstawicielstwo Targów Lipskich. Wielka sala ta w której obecnie odbywają się zawody sportowe służyła jako parkiet giełdy ale wykorzystywana była także jako sala koncertowa czy też jako miesce gdzie odbywały się wykłady, prelekcje czy zebrania.

Zobacz w Google Maps.